Θε-μο σχώρα με..

αλλά ως λαζοπουλικός δεν μπορώ παρά να χαίρομαι για τα όσα τράβας.. Και η χαρά μου θα ήταν πανηγύρι αν δεν ήτανε τόσο άθλια εκτεθειμένοι κορυφαίοι θεσμοί της Δημοκρατίας μας. Αλλά μιας και άρχισε το ξήλωμα και το.. πήδημα, τουλάχιστον ας φτάσει μέχρι τέλους για να εξευτελιστούν τα πρόσωπα και όχι οι θεσμοί που ατυχώς εκπροσωπούν... Το λόγο έχει πλέον ο Εισαγγελέας- αμέσως μετά θα δευτερολογήσω.. :)

Λόγω της μεγάλης καθυστέρησης από το προηγούμενο ποστ, το παρόν "σεντονάκι" θα ναι λιγάκι.. τσαλακωμένο, γιατί έχω να πω πολλά (τα'χω μαζεμένα βλέπετε) και η επικαιρότητα επιβάλει να τα πω τώρα!

Καταρχήν περαστικά σε όσους προτιμούν το ταξί, γιατί σήμερα αδίκως περιμένουν. Οι ιδιοκτήτες ταξί απεργούν απαιτώντας αύξηση κομίστρων, μιας και τους φαίνονται λίγα αυτά που ειπράττουν κάνοντας αρκετοί αυτό που κάνει και ο Στέφανος Μηλιώνης. Μπράβο τους όμως γιατί θα τα καταφέρουν, αφού κανείς δεν έχασε εκβιάζοντας το κράτος με μοχλό την ταλαιπωρία των πολιτών. Αυτό όμως που αναπόφευκτα σκέφτομαι είναι γιατί όχι? Γιατί να μην δοθούν οι διπλάσιες αυξήσεις από τις ζητούμενες. Και γιατί όχι να αφήσουν το θέμα στις ίδιες τις εταιρείες ταξί- όσο θέλουν να χρεώνουν. Αλλά με αντάλλαγμα να ανοίξει και το επάγγελμα. Τι δουλειά έχει το κράτος να καθορίζει το κόμιστρο των ταξί? Ελεύθερη αγορά δεν είμαστε? Οσο θέλει ο καθένας να ζητάει- αλλά και όποιος θέλει να γίνει ταξιτζής να γίνεται (με τις απαραίτητες προυποθέσεις φυσικά, αλλά να γίνεται, χωρίς να χρειάζεται την συντεχνιακή-μαφιόζικη άδεια των 200.000 ευρώ).

Και το ίδιο να γίνει και με την γνωστή αλυσίσα των ακριβών μπουτίκ με τον πράσινο σταυρό και το διακριτικό τίτλο Φαρμακείο. Γιατί, θα ρωτούσε ένας αφελής.. Μα, ένα κεντρικό "ενημερωμένο" φαρμακείο καλύπτει το 80% του χώρου και των τοίχων του με παραφαρμακευτικά, ομοιοπαθητικά, καλλυντικά προιόντα και ανατομικά υποδήματα, ενώ μία τουλάχιστον υπάλληλος έχει παρακολουθήσει ομοιοιπαθητικό σεμινάριο. Βρείτε μου έναν λόγο που δικαιολογεί τον κλειστό χαρακτήρα του επαγγέλματος. Να σας πω εγώ έναν που σκέφτηκα καλόπιστα- την πολυφαρμακία. Αλλά η πρώτη αιτία αυτής δεν είναι η πληθώρα φαρμακείων, αλλά η υπερπληθώρα γιατρών. Γνωρίζετε βέβαια ότι ταξί η φαρμακείο δεν ανοίγεις εύκολα στη χώρα μας, αλλά βρείτε μου ΕΝΑΝ που να ήθελε (αυτός ή συνηθέστερα οι γονείς του) να γίνει γιατρός και δεν το κατάφερε- είτε εντός είτε συνήθως εκτός Ελλάδος.

Οταν όμως αυξάνονται οι γιατροί δυσανάλογα με τους ασθενείς, αυξάνονται επίσης οι "ασθένειες" και επομένως και οι "αναγκαίες" διαγνωστικές εξετάσεις και φαρμακευτικές αγωγές. Δημιουργούνται συχνά κυκλώματα αλληλοπαραπομπής ασθενών μεταξύ διαφόρων συγγενών ειδικοτήτων και πάντα με ενδιάμεσες στάσεις σε διαγνωστικά εργαστήρια και φαρμακεία που επίσης συμμετέχουν ενεργά στο κύκλωμα, "ευχαριστώντας" (με μίζα, λάδωμα, μετρητά ντε...) τους παραπέμποντες γιατρούς. Ο δε ασθενής αναγκαστικά μπλέκει στον κυκεώνα, αφού λόγω της καλά μελετημένης έλλειψης γενικών/οικογενειακών γιατρών, συνήθως δεν έχει μια πρώτη εκτίμηση. Ετσι, ένας απλός πόνος στο χέρι αποτελεί έναυσμα για έναν φαύλο κύκλο επισκέψεων σε εξιδεικευμένους γιατρούς (ορθοπεδικό, ακτινολόγο, νευρολόγο, ρευματολόγο και τούμπαλιν..) για πανάκριβα φάρμακα και εξετάσεις, που γονατίζουν το σύστημα δημόσιας υγείας και τονώνουν το ενδιαφέρον άσχετων επιχειρηματιών για την ιδιωτική υγεία. Και αυτό συμβαίνει εδώ και χρόνια και ξεκινά από την αθρόα εισαγωγή φοιτητών στις ιατρικές σχολές που δεν έχουν το ανθρώπινο δυναμικό και τον επιστημονικό εξοπλισμό να ανταπεξέλθουν. Και βασικά κανείς δεν ενδιαφέρεται να ψάξει αν τελικά ως κοινωνία χρειαζόμαστε περισσότερους καθηγητές ή λιγότερους νέους φοιτητές. Δε βαριέσαι...

Καταλάβατε λοιπόν γιατί είναι σημαντικό να παίρνετε το λεωφορείο στο εξής και να μην ψωνίζετε παπούτσια από τα φαρμακεία?

Εδώ να μνημονεύσω το βιβλίο του Καθηγητή Κων/νου Γαρδίκα "Το χρονικός ενός αγιάτρευτου... γιατρού", που μολονότι αυτοβιογραφικό κείμενο περιλαμβάνει τους προβληματισμούς ενός σπουδαίου γιατρού για την εν Ελλάδι ασκούμενη ιατρική. Αποκαλυπτικό ακόμα και για τους υποψιασμένους γιατρούς, συγκλονιστικό για τον άσχετο με ιατρική αναγνώστη, και πάντα επίκαιρο (παρά την συγγραφή του το 1985). Δυστυχώς!

Να κλείσω προτείνοντας την επίσκεψη στο Νυστέρι, το πόνημα ενός δραστήριου φοιτητή Ιατρικής με άποψη για πολλά. Συνοδεύεται από podcast. Μπόνους το SongOfTheDay.

Αυτά για τώρα. Ηθελα να πω λίγα ακόμα, αλλά πάντα συγχύζομαι όταν περιγράφω την ελληνική κατάντια της ιατρικής. Θα επανέλθω σύντομα...


P.S. Στον Τέλη και τον Δημήτρη- τους δύο σταθερούς αναγνώστες του blog-, στα bot των μηχανών αναζήτησης αλλά και στους λοιπούς φίλους των blog που μάλλον αναπάντεχα θα περάσουν κι από δω, να ευχηθώ το 2008 να είναι μια χρονιά όπως τη φαντάζεστε και πάντως από μένα ευχές για υγεία και αγάπη :) Stay tuned!