Οι Γερμανοί δεν φύγανε ποτέ..

Λένε ότι στη Δημοκρατία και στην ελεύθερη αγορά δεν υπάρχουν αδιέξοδα.. Και σκέφτομαι ότι εδώ δεν έχουμε ούτε το ένα ούτε το άλλο, όταν καταχείμωνο (έστω και με την ψευδαίσθηση λιακάδας), βλέπω τη δεξαμενή πετρελαίου να στεγνώνει και δεν έχω άλλο τρόπο να παραγγείλω παρά με συγγενείς από ΑΛΛΟ νομό. Κατοχικές καταστάσεις..

Στο μεταξύ ακούω απίθανες ανοησίες από κάθε βενζινά, που δεν παραδίνει πετρέλαιο, αλλά δε θέλει και να κόψει σχέσεις με τον πελάτη- άλλος λέει ότι έχει πρόβλημα η ταμειακή του με το ΦΠΑ και θα κάνει μια βδομάδα να διορθωθεί, ο άλλος και καλά ότι δεν του δίνουν πετρέλαιο για να παραδώσει κι αυτός με τη σειρά του... μπούρδες αγαπητοί φίλοι!

Το πρωί επιστρέφοντας από εφημερία πέτυχα φορτηγό- βυτιάκι της Shell να παραδίνει- όπα, λέω, σώθηκα! Κι όμως! Τηλεφωνική επικοινωνία με το γραφείο παραγγελιών μιας πολυεθνικής αποκαλύπτει ότι οι παραδόσεις γίνονται στα κρυφά, από τα ξημερώματα μέχρι 10 το πρωί κι αυτό για να μην τους πιάσουν οι λοιποί βενζινάδες. Αυτά περί λειτουργίας ελεύθερης αγοράς και ανταγωνισμού...

Στο μεταξύ, άλλοι "φιλεύσπλαχνοι" πρατηριούχοι πουλάνε το πετρέλαιο κίνησης (με τιμή λίγο πάνω από το ευρώ) για θέρμανση, "διευκολύνοντας" όσους έχουν άμεση ανάγκη. Νόμιμοι μαυραγορίτες...

Ντροπή τους! Ντροπή και στο κράτος που τους ανέχεται!

PS1: Ζητώ a priori συγγνώμη για τον τίτλο από τους σημερινούς Γερμανούς, που μακάρι να τους μοιάζαμε λιγάκι..
PS2: Η φωτό από ρεπορτάζ του BBC News για τη μαύρη αγορά πετρελαίου στη Νιγηρία- τη μεγαλύτερο πετρελαιοπαραγωγό χώρα της Αφρικής.. Δυστυχώς δεν βρήκα φωτό από αντίστοιχο ελληνικό ρεπορτάζ. Ολοι ασχολούνται με τα.. μεγάλα (λεγόμενα και εθνικά) θέματα, αγνοώντας ότι η αιτία της κακοδαιμονίας μας βρίσκετεαι στο χάος της καθημερινότητας..

Δημόσιο Πανεπιστήμιο - Ελληνικός Στρατός: Οδηγός διάλυσης βήμα βήμα!

H άμεση δικαίωση (πείτε το καλό..timing) του προηγούμενου ποστ στο σημερινό ΒΗΜΑ, όπου προαναγγέλεται (για μια ακόμα φορά και με καθυστέρηση ήδη 4 ετών σε σχέση με την υπόλοιπη Ευρώπη) η απελευθέρωση υπηρεσιών και επαγγελμάτων, με ενθαρρύνει, ώστε να συνεχίσω να γράφω την αποψάρα μου. Παίρνω λοιπόν αφορμή από ένα άλλο δημοσίευμα στο ίδιο κυριακάτικο φύλλο της εφημερίδας, που απλά αναφέρει μια αλήθεια- ότι μπούσουλας στην αναδιοργάνωση και λειτουργία του σημερινού ελληνικού Στρατού είναι η εξυπηρέτηση τοπικιστικών και συναφών μικροπολιτικών αναγκών και όχι η ουσιαστική αναβάθμισή του για την αποτελεσματική ασφάλεια της χώρας, όπως θα υπέθετε ο αφελής κοινός νους.

Υπερβολές νομίζετε? Κάθε άλλο- ίσως τα πράγματα μάλιστα να είναι ακόμη χειρότερα αν πιστέψουμε πρώτον τα στοιχεία του Βήματος και δεύτερον την εμπειρία του καθενός μας από τη θητεία του στο στράτευμα. Σε 545 ευρώ σύμφωνα με τα στοιχεία της εφημερίδας ανέρχεται το κόστος ένδυσης ενός οπλίτη- με ρούχα που όπως όλοι ξέρουμε δεν είναι ποτέ στο μέγεθός του, οπότε και αναγκάζεται να αγοράζει ο ίδιος από ιδιωτικά μαγαζιά, πλουτίζοντας διπλά τις βιοτεχνίες που πουλάνε και στο Στρατό και σε ιδιώτες. Γιατί δεν αφήνουν τον καθένα να αγοράζει τα ρούχα στα μέτρα του και να παίρνει τα λεφτά από το στρατό προσκομίζοντας τις σχετικές αποδείξεις (μέχρι ένα όριο); Μα γιατί μάλλον κάτι τέτοιο ακούγεται πολύ λογικό και αποκεντρωμένο για να βολεύει τους μιζαδόρους που κανονίζουν τις σχετικές προμήθειες στο ΥΕΘΑ και πέριξ αυτού. Εξηγείται αλλιώς?? Ούτε επώνυμος ράφτης δεν θα ζήταγε τόσα λεφτά για δύο παντελόνια και τρία πουκάμισα- και μάλιστα σε τέτοιες ποσότητες που παίρνει ο ΕΣ. Αλλά κοστίζουν πολλά οι ενδιάμεσοι βρε παιδιά, τι να κάνουμε...

Το δε σχέδιο ανάπτυξης ή μάλλον συρρίκνωσης του Στρατού (αφού ούτε το προσωπικό, ούτε το budget φτάνει για να συντηρήσει το παρόν μέγεθός του) σκοντάφτει στο σοβινισμό κάποιων κοντόφθαλμων πολιτικών, που προτιμούν να βλέπουν το στρατό να διαλύεται παρά την ντόπια οικονομία των γυράδικων και των μπαροκαφετεριών να υποφέρει.. Λογικό ίσως γι αυτούς, αλλά εντελώς αντιπαραγωγικό για το Στρατό που κάτω από την πίεση των πολιτικών προισταμένων του ξεχνάει τα σχέδια εξορθολογισμού, που εκπονούν τα αρμόδια Επιτελεία, και προσπαθεί να συντηρήσει εγκαταστάσεις σε κάθε γωνιά της χώρας με τεράστια έξοδα και εξίσου μεγάλη καταπόνηση (οικονομική και ψυχολογική) του προσωπικού- μόνιμου και έφεδρου- που καλείται να εξυπηρετήσει μισοδιαλυμένες και υποστελεχωμένες Μονάδες. Και οι δε έφεδροι έχουν κάπου να πουν τον πόνο τους (συνήθως στον πολεμικό ανταποκριτή της Ελευθεροτυπίας) και τελικά απολύονται- αλλά οι μόνιμοι ζουν με το φόβο της μετάθεσης, που ξορκίζουν κάθε χρόνο με το βύσμα, και γι αυτό δεν θα μιλήσουν ποτέ την αλήθεια, υπομένωντας συχνά συνθήκες ηθικής και οικονομικής εξαθλίωσης. Και για την κατάντια αυτή είναι προσωπικά υπεύθυνοι ΟΛΟΙ οι στρατιωτικοί και πολιτικοί προιστάμενοι του ΥΕΘΑ, που πέρασαν και δεν ακούμπησαν τα προβλήματα οπλιτών και στρατιωτικών, που τουλάχιστον οι στρατηγοί γνωρίζουν άριστα.

Το ίδιο σενάριο ελαφρά παραλλαγμένο ισχύει και για την άλλη χαίνουσα πληγή- την αλόγιστη αύξηση των πανεπιστημιακών τμημάτων. Σχολές ανοίγουν σε κάθε κεφαλοχώρι και κωμόπολη, χωρίς σχέδιο και προοπτική- για να βολεύονται όλοι (οι καθηγητές που ψάχνουν θέση, οι ντόπιες οικονομίες και δυστυχώς οι φοιτητές που απλά ψάχνουν κάποια σχολή). Αλλά οι συνέπειες φάνηκαν γρήγορα. Πλήρης απαξίωση ΟΛΩΝ των πτυχίων, που δίνονται με τυπικές διαδικασίες (ξέρετε κάποιον που δεν το πήρε; ), τέλεια υποβάθμιση της δημόσιας ανώτατης εκπαίδευσης που δεν έχει κανένα αντίκρυσμα στην αγορά εργασίας. Η φανταχτερή λεωφόρος του Πανεπιστημίου οδηγεί εδώ και χρόνια στο σκοτεινό αδιέξοδο της ανεργίας..

Να δώσω εδώ το προσφιλές σε μένα παράδειγμα των γιατρών. Ο αριθμός νέων γιατρών αυξάνεται κάθε χρόνο χωρίς κανένα μέτρο και όριο. Επιπλέον της 'ντόπιας παραγωγής', στο σύστημα μπαίνουν κάθε χρόνο εκατοντάδες από το εξωτερικό μετά την μάλλον τυπική εξέταση στο ΔΙΚΤΣΑ (ή όπως αλλιώς έχει παραλλαχθεί σήμερα). Η δήλωση για τις ειδικότητες στις νομαρχίες είναι μια εντελώς ΑΘΛΙΑ και διαδικασία, που γελοιοποιεί το ιατρικό λειτουργημα και την οποία ντρέπομαι να την περιγράψω στο πλήρες αίσχος της- περιλαμβάνει πάντως έναν αγώνα δρόμου των μόλις ορκισθέντως γιατρών και των οικογενειών τους μέχρι τη νομαρχία, γιατί η προτεραιότητα είναι αναλόγως του χρόνου άφιξης. Η δε αναμονή για τις περισσότερες ειδικότητες είναι μεγάλη (3-4 χρόνια) και για ορισμένες "περιζήτητες" εντελώς γελοία (8-9 χρόνια), λόγω αφενός των λίγων διαθέσιμων θέσεων και αφετέρου της μεγάλης ζήτησης από τους νέους (λέμε τώρα..) γιατρούς. Τι είδους όρεξη και κατάρτιση έχει πλέον ένας γιατρός που ξεκινά ειδικότητα 5 χρόνια μετά την αποφοίτηση- και αφού στο μεταξύ έχει ταπεινωθεί βρίσκοντας δουλειά για ψίχουλα σε ιδιωτικές κλινικές, ινστιτούτα αισθητικής ή ιδιωτικές σχολές εκπαίδευσης- σας το αφήνω για τους εφιάλτες σας..

Μια διαδικασία εξορθολογισμού του χάους θα ήταν η κατανομή των ειδικοτήτων κατόπιν πανελλήνιων γραπτών εξετάσεων, κάτι αντίστοιχο δηλαδή με τις εξετάσεις ΑΣΕΠ των εκπαιδευτικών- ώστε ο κάθε γιατρός να παίρνει ειδικότητα επειδή την διάβασε κι όχι επειδή.. ήρθε η ώρα του (και κατά συνέπεια μάλλον σήμανε και η.. ώρα για κάποιους ασθενείς του). Αλλά αυτό το απλό μέτρο, που θα αποσυμφορούσε κάπως το σύστημα και πάντως θα απέδιδε στον καθένα ανάλογα με τις δυνάμεις του, σκοντάφτει δυστυχώς στην ξεροκεφαλιά των συνδικαλίσταρων γιατρών και φοιτητών, που ακολουθώντας 'άνωθεν' γραμμές ή απλά τη δική τους κουτοπόνηρη σκέψη αντιδρούν- το διάβασμα βλέπετε είναι απείρως δυσκολότερο από τις φωνές, το φτηνό τσαμπουκά και τις καταλήψεις.

Ελπίζω πάντως ότι οι θιγόμενοι, που αποτελούν τη συντριπτική πλειοψηφία των συναδέλφων και διαθέτουν τον κοινό νου να αντιληφθούν το συμφέρον τους, θα βρουν σύντομα τη βούληση να θέσουν τη κοινή λογική πάνω από τα μικροσυμφέροντα των ολίγων.. Αμήν!

Θε-μο σχώρα με..

αλλά ως λαζοπουλικός δεν μπορώ παρά να χαίρομαι για τα όσα τράβας.. Και η χαρά μου θα ήταν πανηγύρι αν δεν ήτανε τόσο άθλια εκτεθειμένοι κορυφαίοι θεσμοί της Δημοκρατίας μας. Αλλά μιας και άρχισε το ξήλωμα και το.. πήδημα, τουλάχιστον ας φτάσει μέχρι τέλους για να εξευτελιστούν τα πρόσωπα και όχι οι θεσμοί που ατυχώς εκπροσωπούν... Το λόγο έχει πλέον ο Εισαγγελέας- αμέσως μετά θα δευτερολογήσω.. :)

Λόγω της μεγάλης καθυστέρησης από το προηγούμενο ποστ, το παρόν "σεντονάκι" θα ναι λιγάκι.. τσαλακωμένο, γιατί έχω να πω πολλά (τα'χω μαζεμένα βλέπετε) και η επικαιρότητα επιβάλει να τα πω τώρα!

Καταρχήν περαστικά σε όσους προτιμούν το ταξί, γιατί σήμερα αδίκως περιμένουν. Οι ιδιοκτήτες ταξί απεργούν απαιτώντας αύξηση κομίστρων, μιας και τους φαίνονται λίγα αυτά που ειπράττουν κάνοντας αρκετοί αυτό που κάνει και ο Στέφανος Μηλιώνης. Μπράβο τους όμως γιατί θα τα καταφέρουν, αφού κανείς δεν έχασε εκβιάζοντας το κράτος με μοχλό την ταλαιπωρία των πολιτών. Αυτό όμως που αναπόφευκτα σκέφτομαι είναι γιατί όχι? Γιατί να μην δοθούν οι διπλάσιες αυξήσεις από τις ζητούμενες. Και γιατί όχι να αφήσουν το θέμα στις ίδιες τις εταιρείες ταξί- όσο θέλουν να χρεώνουν. Αλλά με αντάλλαγμα να ανοίξει και το επάγγελμα. Τι δουλειά έχει το κράτος να καθορίζει το κόμιστρο των ταξί? Ελεύθερη αγορά δεν είμαστε? Οσο θέλει ο καθένας να ζητάει- αλλά και όποιος θέλει να γίνει ταξιτζής να γίνεται (με τις απαραίτητες προυποθέσεις φυσικά, αλλά να γίνεται, χωρίς να χρειάζεται την συντεχνιακή-μαφιόζικη άδεια των 200.000 ευρώ).

Και το ίδιο να γίνει και με την γνωστή αλυσίσα των ακριβών μπουτίκ με τον πράσινο σταυρό και το διακριτικό τίτλο Φαρμακείο. Γιατί, θα ρωτούσε ένας αφελής.. Μα, ένα κεντρικό "ενημερωμένο" φαρμακείο καλύπτει το 80% του χώρου και των τοίχων του με παραφαρμακευτικά, ομοιοπαθητικά, καλλυντικά προιόντα και ανατομικά υποδήματα, ενώ μία τουλάχιστον υπάλληλος έχει παρακολουθήσει ομοιοιπαθητικό σεμινάριο. Βρείτε μου έναν λόγο που δικαιολογεί τον κλειστό χαρακτήρα του επαγγέλματος. Να σας πω εγώ έναν που σκέφτηκα καλόπιστα- την πολυφαρμακία. Αλλά η πρώτη αιτία αυτής δεν είναι η πληθώρα φαρμακείων, αλλά η υπερπληθώρα γιατρών. Γνωρίζετε βέβαια ότι ταξί η φαρμακείο δεν ανοίγεις εύκολα στη χώρα μας, αλλά βρείτε μου ΕΝΑΝ που να ήθελε (αυτός ή συνηθέστερα οι γονείς του) να γίνει γιατρός και δεν το κατάφερε- είτε εντός είτε συνήθως εκτός Ελλάδος.

Οταν όμως αυξάνονται οι γιατροί δυσανάλογα με τους ασθενείς, αυξάνονται επίσης οι "ασθένειες" και επομένως και οι "αναγκαίες" διαγνωστικές εξετάσεις και φαρμακευτικές αγωγές. Δημιουργούνται συχνά κυκλώματα αλληλοπαραπομπής ασθενών μεταξύ διαφόρων συγγενών ειδικοτήτων και πάντα με ενδιάμεσες στάσεις σε διαγνωστικά εργαστήρια και φαρμακεία που επίσης συμμετέχουν ενεργά στο κύκλωμα, "ευχαριστώντας" (με μίζα, λάδωμα, μετρητά ντε...) τους παραπέμποντες γιατρούς. Ο δε ασθενής αναγκαστικά μπλέκει στον κυκεώνα, αφού λόγω της καλά μελετημένης έλλειψης γενικών/οικογενειακών γιατρών, συνήθως δεν έχει μια πρώτη εκτίμηση. Ετσι, ένας απλός πόνος στο χέρι αποτελεί έναυσμα για έναν φαύλο κύκλο επισκέψεων σε εξιδεικευμένους γιατρούς (ορθοπεδικό, ακτινολόγο, νευρολόγο, ρευματολόγο και τούμπαλιν..) για πανάκριβα φάρμακα και εξετάσεις, που γονατίζουν το σύστημα δημόσιας υγείας και τονώνουν το ενδιαφέρον άσχετων επιχειρηματιών για την ιδιωτική υγεία. Και αυτό συμβαίνει εδώ και χρόνια και ξεκινά από την αθρόα εισαγωγή φοιτητών στις ιατρικές σχολές που δεν έχουν το ανθρώπινο δυναμικό και τον επιστημονικό εξοπλισμό να ανταπεξέλθουν. Και βασικά κανείς δεν ενδιαφέρεται να ψάξει αν τελικά ως κοινωνία χρειαζόμαστε περισσότερους καθηγητές ή λιγότερους νέους φοιτητές. Δε βαριέσαι...

Καταλάβατε λοιπόν γιατί είναι σημαντικό να παίρνετε το λεωφορείο στο εξής και να μην ψωνίζετε παπούτσια από τα φαρμακεία?

Εδώ να μνημονεύσω το βιβλίο του Καθηγητή Κων/νου Γαρδίκα "Το χρονικός ενός αγιάτρευτου... γιατρού", που μολονότι αυτοβιογραφικό κείμενο περιλαμβάνει τους προβληματισμούς ενός σπουδαίου γιατρού για την εν Ελλάδι ασκούμενη ιατρική. Αποκαλυπτικό ακόμα και για τους υποψιασμένους γιατρούς, συγκλονιστικό για τον άσχετο με ιατρική αναγνώστη, και πάντα επίκαιρο (παρά την συγγραφή του το 1985). Δυστυχώς!

Να κλείσω προτείνοντας την επίσκεψη στο Νυστέρι, το πόνημα ενός δραστήριου φοιτητή Ιατρικής με άποψη για πολλά. Συνοδεύεται από podcast. Μπόνους το SongOfTheDay.

Αυτά για τώρα. Ηθελα να πω λίγα ακόμα, αλλά πάντα συγχύζομαι όταν περιγράφω την ελληνική κατάντια της ιατρικής. Θα επανέλθω σύντομα...


P.S. Στον Τέλη και τον Δημήτρη- τους δύο σταθερούς αναγνώστες του blog-, στα bot των μηχανών αναζήτησης αλλά και στους λοιπούς φίλους των blog που μάλλον αναπάντεχα θα περάσουν κι από δω, να ευχηθώ το 2008 να είναι μια χρονιά όπως τη φαντάζεστε και πάντως από μένα ευχές για υγεία και αγάπη :) Stay tuned!